عبور باید کرد.
صدای باد می آید، عبور باید کرد.
و من مسافرم، ای بادهای همواره!
مرا به وسعت تشکیل برگ ها ببرید.
مرا به کودکی شور آبها برسانید.
و کفش های مرا تا تکامل تن انگور
پر از تحرک زیبایی خضوع کنید.
دقیقه های مرا تا کبوتران مکرر
در آسمان سپید غریزه اوج دهید.
و اتفاق وجود مرا کنار درخت
بدل کنید به یک ارتباط گمشده ی پاک.
و در تنفس تنهایی
دریچه های شعور مرا بهم بزنید.
روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز
مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید.
حضور "هیچ" ملایم را
به من نشان بدهید...
پاره هایی از شعر مسافر- سهراب سپهری
رفتن برام مثل بند بند این شعر گنگه...
صدای باد می آید، عبور باید کرد.
و من مسافرم، ای بادهای همواره!
مرا به وسعت تشکیل برگ ها ببرید.
مرا به کودکی شور آبها برسانید.
و کفش های مرا تا تکامل تن انگور
پر از تحرک زیبایی خضوع کنید.
دقیقه های مرا تا کبوتران مکرر
در آسمان سپید غریزه اوج دهید.
و اتفاق وجود مرا کنار درخت
بدل کنید به یک ارتباط گمشده ی پاک.
و در تنفس تنهایی
دریچه های شعور مرا بهم بزنید.
روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز
مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید.
حضور "هیچ" ملایم را
به من نشان بدهید...
پاره هایی از شعر مسافر- سهراب سپهری
رفتن برام مثل بند بند این شعر گنگه...
۲۴ نظر:
صدای بادها دیربازیست که میآید و تو به شنیدن به هم خوردن درب چوبی پنجره ای متروک دل بسته ای....
چقدر قشنگ...
چقدر تلخ...
چقدر آشنا..
یاد خونه ی متروک پدربزرگم تو کاشان افتادم، سالها پیش...
رفتن یه طرف؛ اونجا موندن هم یه طرف!
همین دیگه، وگرنه تو خوب بودن رفتنش که حرفی نیست...
طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف گر بکشم زهی طرب ور بکشد زهی شرف
طرف کرم ز کس نبست این دل پرامید من
گر چه سخن همیبرد قصه من به هر طرف
از خم ابروی توام هیچ گشایشی نشد وه که در این خیال کج عمر عزیز شد تلف
ابروی دوست کی شود دست کش خیال من کس نزدهست از این کمان تیر مراد بر هدف
چند به ناز پرورم مهر بتان سنگ دل یاد پدر نمیکنند این پسران ناخلف
من به خیال زاهدی گوشه نشین و طرفه آنک
مغبچهای ز هر طرف میزندم به چنگ و دف
بی خبرند زاهدان نقش بخوان و لا تقل مست ریاست محتسب باده بده و لا تخف
صوفی شهر بین که چون لقمه شبهه میخورد
پاردمش دراز باد آن حیوان خوش علف
حافظ اگر قدم زنی در ره خاندان به صدق
بدرقه رهت شود همت شحنه نجف
خيلي خوبه
قبل از رفتن فيزيكي، خودتم داري ميري!
خداحافظ
به ناشناس 1:من نسبت این شعرو نفهمیدم!
به ناشناس 2: یعنی چی؟
دارم کجا میرم؟ از ذهن همه؟
1- گفته بودي "... به من نشان بدهيد..." منم جسارت كردم و اونچيزي رو كه ميفهميدم نوشتم. شايد هم اشتباه باشه.
2- نوشتم "خودت" هم داري ميري. يعني وجودت سفر رو شروع كرده. چرا نگراني از ذهن همه بري؟
خوب قطعا من دوس ندارم اطرافیانم فراموشم کنن.
البته اگه واسه مامانم این اتفاق بیفته خوشحال میشم، چون دیگه انقدر اذیت نمیشه...
این تن اگر کم تندی راه دلم کم زندی
راه شدی تا نبدی این همه گفتار مرا
ای فصل باباران ما برریز بر یاران ما
چون اشک غمخواران ما در هجر دلداران ما
این ابر را گریان نگر وان باغ را خندان نگر
کز لابه و گریه پدر رستند بیماران ما
این ابر چون یعقوب من وان گل چو یوسف در چمن
بشکفته روی یوسفان از اشک افشاران ما
پس کم کم داری باور میکنی!
چقدر من دوستای ناشناس داشتم بی خبر بودم!
تو رو خدا اشکمو در نیار :(
به نامیه و اونایی که دوستشون دارم:
اینکه دور دور باشم از تو و نبینمت
جا نمی شود به حجم باورم، قبول کن...
اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد!
دیر یا زود باید اینکار رو بکنی جون اومدنی رفتنیه!!!
منظورت از "اینهمه دوست ناشناس" جیه؟
منظورت از "اینهمه دوست ناشناس" جیه؟
منظورم اینهمه آدمیه که با اسم ناشناس برام دیدگاه میذارن!
از كجا ميدوني كه "اينهمه"هستن؟
شايد ناشناس (ها) نگرانند كه نامحرم ببينتشون!!؟
شايد ناشناس (ها) نگرانند كه نامحرم ببينتشون!!؟
شايد ناشناس(ها)نميخوان نامحرم ببينتشون!
حتما همینطوره...
اصراری به ناشناس نبودنشون ندارم، همین که مینویسه برام ممنونم ازش :)
ارسال یک نظر